Romalı tarihçi Livius, Roma’nın hareketli bir kaz sürüsü sayesinde nasıl kurtarıldığını anlatır. M.Ö. 390 yıllarında, Galyalılar Roma birliklerine şehir dışında bir saldırı düzenler. Birçok asker hayatını kaybeder, bazıları Tiber Nehri’ne atlayıp zırhlarının ağırlığı sebebiyle batarak boğulur.

Hayatta kalanlar, Galyalılar kuşatmalarını hâlâ kaldırmamışken, kadın ve çocukları şehrin dışına güvenle yerleştirip Capitol Tepesi’ne kaçarlar. Tepede mahsur kalmış askerler için en ufak lokma bile çok değerli olsa da, bazı askerler paylarına düşenin küçük bir kısmını kazlara verirler, zira kaz, Jüpiter’in karısı Juno nun kutsal hayvanıdır.

Bu cömertliğin meyvesini alacaklardır. Galyalılar sonunda Capitol Tepesi’ne çıkmanın bir yolunu bulurlar ve gecenin kör karanlığında gizlice harekete geçerler. Bu sırada bekçiler ve köpekleri uyumaktadır, ancak bir Galyalı, şatonun duvarlarına tırmanır tırmanmaz kazlar uyanır ve ses çıkarmaya başlar.

Bu ses Roma konsülü Marcus Manlius’u uyandırır, bunun üzerine duvardaki Galyalı’yı geri iter ve askerlerine saldırmalarını emreder. Kıran kırana bir savaş çıkar ve Galyalılar çok geçmeden Roma şehrinin kalbini fethedemeyeceklerini anlayıp geri çekilirler.

Romalılar, her sene bu olayı kutlamak için, altın bir kazın önderlik ettiği bir geçit töreni düzenler.